20 de maio de 1973, apenas dez días despois da súa fundación, a Fronte Polisario realizou a súa primeira acción armada contra o colonialismo español. O obxectivo era a oficina da policía do Janga.
Esta acción foi a primeira que marcou o comezo da guerra de liberación e rapidamente superou á capacidade de resposta española e o seu control sobre o territorio saharauí.
As seguintes accións fortaleceron o prestixio da Fronte Polisario non só diante da poboación saharauí, se non que tamén entre os saharauís que servían no exército colonial español.
A historia é coñecida, España vendeu o territorio e os seus habitantes coma se fosen un rabaño de cabras a Marrocos e Mauritania, cedendo este país riquísimo nos acordos de Madrid, de forma ilegal e criminal.
Seguido por bombardeos de napalm e fósforo branco, a Marcha Negra (chamada verde por marroquís), miles de mortos, torturados, desaparecidos e unha guerra de resistencia e coraxe dos saharauís ata 1991, cando se asinou o cesamento do fogo.
48 anos despois o pobo saharauí continúan coa maior parte do seu territorio ocupado, traizoado continuamente pola comunidade internacional. O xogo “diplomático” na que os grandes xogadores do taboleiro geoestratégico agora son “amigos” agora aliados de Marrocos, pero que claramente non actúan para poñer fin ao sufrimento deste pobo.
En abril de cada ano realízase o baile do Consello de Seguridade da ONU que decide a prórroga do mandato da MINURSO (Misión para o Referendo do Sahara Occidental) tras o informe do SG da ONU, fálase moito e pouco faise.
Os supostos “amigos” (EEUU, Reino Unido, España, Francia e Rusia) do Sahara Occidental de amigos non teñen nada. Os EE.UU. aliados voluntarios ou á forza de Marrocos desde sempre, España e Francia por diferentes razóns, pero tamén moi similares, o Reino Unido faise pasar por neutral sen ter que golpear o pé.
Enténdase que nada se lles esixe a eles só que respecten e poñan en práctica un referendo, elaborado, deseñado e concibido nas Nacións Unidas co único propósito de dar a escoller a este pobo se queren a independencia ou a integración.
O resultado desta votación é evidente, e as décadas de brutal represión por parte das autoridades marroquís, o apartheid político, social e económico nos territorios ocupados, e o sufrimento e a agonía de case 50 anos de exilio en campos de refuxiados no medio do deserto da morte, serviu só para reforzar o desexo inquebrantable deste pobo para ser soberano.
Nada virá de Occidente, o actual punto morto existe exactamente debido ás accións dos países occidentais que agora acariñan as costas de saharauís agora lamentan o seu sufrimento, pero permiten ano tras ano os atroces crimes de Marrocos.
Os acordos económicos son simplemente unha farsa, un teatro con mal posta en escena. Quen compra e negocia co ladrón (Reino de Marrocos) pode facelo co lexítimo propietario (a RASD).
Moitos afirman que ten a causa e o sufrimento dos saharauís no corazón, pois xa vai sendo o momento de quitala do seu corazón e poñela sobre a mesa. Chego a hora de poñer fin á última colonia en África e Europa asumir a súa responsabilidade diante deste pobo.
A verdade é que o pobo saharauí nestes momentos só poden contar co apoio incondicional da Unión Africana, aínda que algúns países vendéronse a Marrocos, e América Latina. O cambio non virá de Occidente, o cambio virá desde dentro dos saharauís, a súa coraxe, a súa persistencia, a súa crenza inquebrantable ao seu propio país.
A súa loita é unha loita xusta, pero a medida que a historia escribe e reescribe, a xustiza non é a preocupación dos estados dominantes, por moito márketing que fagan, a xustiza apenas é unha preocupación da xente.
Viva o Sahara Libre e Independente
