Elnacional.cat | Todos os estados democráticos castigan os actos de violencia que tentan alterar pola forza o seu sistema constitucional (rebelión, chamada noutros sistemas legais traizón e á que os ingleses denominan high treason) e os actos de violencia para impedir a aplicación das normas, sentenzas e actos administrativos (o que se chama sedición no Código penal español)
En termos xerais o primeiro delito adoita ser sancionado de maneira bastante máis grave que o segundo. No conxunto da Europa democrática, as penas polos devanditos delitos son semellantes ás lexisladas no estado español. O gravísimo problema é que a definición legal no Código penal español da sedición non require da violencia, senón que inclúe calquera alzamento público á marxe das vías legais para impedir a aplicación das leis ou das resolucións administrativas e xudiciais.
De feito, o concepto delituoso é tan disfuncional que en 40 anos de democracia só houbo unha condena antes da decidida polo Tribunal Supremo (TS) no xuízo de o procés respecto dalgúns dos líderes soberanistas cataláns. Con unha definición tan escura, o TS puido condenalos a penas absolutamente desproporcionadas, de ata once ou trece anos de cárcere.
O estado español mantén un delito contra a orde pública, a sedición, que non require do elemento da violencia, o que prohibe directamente calquera exercicio de protesta masiva e globalizada non violenta.
Nesta excepción autoritaria, nesta excepción contraria ás regras da democracia liberal, reside o problema legal e político. O estado español mantén un delito contra a orde pública, a sedición, que non require do elemento da violencia, o que prohibe directamente calquera exercicio de protesta masiva e globalizada non violenta.
Por poñer un exemplo, as protestas e resistencias non violentas de Gandhi serían condenables por sedición, se fose xulgado polo TS. Velaí o núcleo da cuestión que separa radicalmente o sistema xurídico-penal español do propio dos outros estados da Europa democrática e que explica os sucesivos fracasos alcanzados polo TS nas súas reclamacións de extradición intraeuropea ante os tribunais escoceses, belgas ou alemáns e de extradición común ante os tribunais suízos, as cales tiñan por obxecto os líderes cataláns exiliados nos devanditos países.
Na Europa democrática convocar unha consulta cidadá ou un referendo pode, como moito, ser unha actuación que non xere efectos xurídicos se a autoridade convocante non é a competente, pero non constitúe delito ningún.
Esta anomalía, xunto con outras como a tipificación delituosa das inxurias ao xefe do Estado e das ultraxes ás bandeiras afastan o dereito penal español da lexislación e xurisprudencia europeas e tamén das dos EE.UU. e xustifican a derrogación das formas non violentas da sedición (prometida por Pedro Sánchez na súa investidura e atrasada como tantas outras cousas) e das citadas inxurias e ultraxes para achegar o sistema penal español ao das democracias liberais.
Na Europa democrática convocar unha consulta cidadá ou un referendo pode, como moito, ser unha actuación que non xere efectos xurídicos se a autoridade convocante non é a competente, pero non constitúe delito ningún
No que respecta a os líderes soberanistas cataláns condenados por este delito e aqueles residentes noutros países europeos contra os que subsisten ordes de detención, unha reforma desta natureza eliminaría o delito polo que foron condenados, o cal supoñería a plena extinción da pena, coa súa accesoria de inhabilitación.
A mesma conclusión habería de aplicarse aos miles de investigados en Catalunya por feitos análogos ocorridos entre setembro de 2018 e a actualidade, nos que non existiu o elemento da violencia que as leis penais da Europa democrática esixen para penar calquera subversión constitucional ou alteración da orde pública.
Unha mera redución de penas non resolvería este problema.
