No corazón verde e rumoroso de Galicia, cada vila, cidade e aldea latexa cunha alma propia, onde o tempo parece deter o seu paso para entrelazarse coas historias que as pedras murmuraron ao longo dos séculos. Aquí, onde o Atlántico beixa as costas con sal e vento, e onde as montañas gardan os segredos máis antigos, érguese unha terra máxica, labrada polas mans dun pobo que soubo tecer coas súas raíces unha identidade única, tan fonda coma o bosque e tan luminosa coma a alba sobre os montes.
“Galicia é un canto de saudade, unha epopea de mar e terra”
Galicia é un canto de saudade, unha epopea de mar e terra, onde as vilas dormen á beira das rías, e as cidades, altivas e humildes á vez, abren os seus brazos de pedra para acoller ao viaxeiro, ao que chega co desexo de se perder nos labirintos das súas rúas antigas. É un lugar onde as aldeas se agochan nas brañas e nos vales, coma xoias escondidas, esperando ser descubertas por aqueles que levan no peito o anhelo da beleza sen artificios.
Neste traballo, propóñome percorrer os camiños que levan a cada recanto de Galicia, desde as mariñas onde o vento enreda as verbas en sons de gaita, até os outeiros onde a néboa envolve as lendas en velos de misterio. Visitaremos as cidades que, coma faros no tempo, conservan o orgullo dunha historia labrada en pedra e sal, e as vilas que, co seu ritmo propio, mesturan o antigo co presente nunha danza interminábel.
Cada entrega será un verso escrito coa alma, unha descrición feita desde a admiración e o respecto, onde cada lugar será máis que unha simple localización xeográfica: será un universo en miniatura, coas súas cores, os seus sons e a súa esencia única. Porque Galicia non se visita, Galicia vívese, séntese, e sobre todo, respírase, coma un poema que se escoita co corazón.
Así, con cada verba, con cada descrición, convidareivos a camiñar comigo polas pedras molladas de Compostela, polos recunchos mariñeiros de A Guarda, polas montañas sacras de O Cebreiro e polas ribeiras onde o Miño e o Sil fanse un. Porque nesta viaxe, Galicia será a protagonista, e nós, simples viaxeiros na súa inmensidade, quedaremos prendidos do seu eterno encanto.
Ventosela do Gaiteiro: o segredo encantado de Ourense
No corazón de Ourense, onde o tempo parece deterse para aloumiñar os sentidos, atópase Ventosela do Gaiteiro, a terra da miña nai. Este pequeno recuncho galego non só é un tesouro agochado, senón unha xoia da natureza, un poema en si mesmo que borboriña a quen ten a fortuna de descubrilo.
O primeiro aloumiño deste lugar comeza coa vista panorámica do encoro de Castrelo do Miño. Aquí, a auga esténdese como un espello cristalino, reflectindo os ceos infinitos e os verdes outeiros que o rodean. O encoro é un remanso de paz, onde o sol xoga ás agachadas entre as nubes, creando un espectáculo de luces e sombras que embriaga os observadores. Ao alborexar, o silencio é roto só polo borboriño do vento e o canto afastado dos paxaros, unha sinfonía natural que semella composta polo mesmo Gaiteiro que dá nome ao lugar.
Os camiños que bordean o encoro convidan a un paseo sen présa, onde cada paso revela unha nova marabilla. As flores silvestres pintan o camiño con cores vibrantes, mentres que as árbores centenarias ofrecen a súa sombra protectora. O aire fresco e limpo, cargado de aromas de piñeiros e carballos, enche os pulmóns de vida. E ao fondo, sempre presente, o Miño, serpeando con acougo, como unha arteria vital que nutre estas terras vizosas.
Máis alá do encoro, a ruta lévanos á Igrexa de San Paio de Ventosela, un testemuño da devoción e da historia que marcou esta terra. Os seus valados de pedra, erosionados polos séculos, contan historias de fe e resistencia, mentres que o seu interior sinxelo porén acolledor convida á reflexión e á serenidade. Cada recanto desta igrexa respira un aire antigo e sagrado, un eco do pasado que aínda resoa no presente.
“Aquí, o viño non é só unha bebida, senón un símbolo da cultura e da alma galega”
As ladeiras que circundan Ventosela do Gaiteiro están salpicadas de viñedos que se estenden como mantos verdes sobre a paisaxe. Aquí, o viño non é só unha bebida, senón un símbolo da cultura e da alma galega. As adegas locais ofrecen degustacións que son auténticas viaxes sensoriais, onde cada grolo revela os segredos da terra, do sol e do esforzo das súas xentes. E cando o día se despide cun serán dourado que tingue todo de maxia, un non pode evitar sentir que atopou un paraíso agochado. Ventosela do Gaiteiro é máis que un lugar, é unha experiencia, un poema escrito pola natureza e os seus habitantes.
