Chus Pato retoma neste libro algúns dos motivos característicos da súa poética. As referencias mitolóxicas, sexan estas pagás ou relixiosas, póñense de novo ao servizo da reflexión metalingüística; da indagación sobre a función que os signos materializados nas linguas desempeñan na construción do ser humano e no establecemento da súa personalidade. Se cambiamos os posesivos, é fácil chegar, como é habitual na autora, a repensar a función da nosa lingua no asentamento da nosa identidade.
Para constituír corpo precísanse vísceras. Tamén voz, ollos, tacto cos que apañar realidades. Pero é dentro da fronteira da pel onde a percepción devén significado. Coñecer os mecanismos do pensamento abstracto e o papel que a linguaxe ten como catalizador de saber e, polo tanto, de “ser”, ten aínda a forza do mistérico e do mito, como explorar as dobras da natureza, as faíscas do que queda oculto, os recunchos do labirinto e o espello que non se deixan escribir.
As fronteiras corporais reprodúcense tamén na linguaxe. Existe un dentro e fóra nas palabras. A carne é materia apetecible e as letras, o arabesco, amosan o feitizo da estética e a constatación de que o símbolo é posible. Son o espello da metáfora. A alma das palabras, dos nomes sobre todo, teñen o poder da invención. Nomear é crear e ler é traducir. Por iso cada achega lingüística, e o poema tamén, é un pequeno fracaso, unha aproximación sempre frustrada á cerna. Incluso as escrituras sagradas; cada texto é interpretación sesgada, de aí a importancia das figuras das tradutoras e as vedoiras, en feminino porque as xéneses parten das mulleres, que teñen que conformarse con encher os recipientes dos termos, a vacuidade dos deícticos. Nesta concepción orgánica da lingua, a Carne de leviatán aséntase en substancia volátil ante o que só queda recoñecer que non somos máis ca reflexos.
