Nin mescalina, nin LSD, nin fungos psilocibios. Para viaxar de forma segura, como aconsella a DGT, hai que facelo con cinto de seguridade, e para iso nada mellor que desprazarse a outra dimensión nun colchón Pikolín Springwall. O día que o estreei, segundos despois de quedar durmido, comezou unha psicodélica viaxe na que fun trasladado a un hotel de luxo.
O periplo iniciouse cunha chamada a casa porque había que pintar unhas paredes. A pintura era escasa e mestureina con auga e leite condensada para darlle consistencia. Metina nun cacharro alargado, estreito e tan pouco profundo, que ó camiñar verquía por fora. Entrei pola porta do hotel e fun cara a recepción. Pousei o recipiente detrás dunha columna, para que non o visen os clientes. Ía vestido coa roupa de andar por casa e unha chaqueta gris perforada coas hebras incandescentes que se desprenden dos cigarros.
Preguntábame se ían darse de conta que na casa teño cans, pero non, o recepcionista nada máis verme comentoume se eu detectara cheiro a pés. Non me din por aludido ata que vin que calzaba uns zocos de plástico sen calcetíns.
–Probablemente sexa eu –contestei sacando os zocos para cheiralos.
Certo é que había un leve recendo, pero só perceptible se metías o nariz no zoco. Deillo ao recepcionista para que tamén metera o nariz e dixo que ese era exactamente o cheirume que percibira.
–Se queres vou a casa e poño outro calzado máis apropiado para pintar hoteis de 5 estrelas –dixen.
–Eu non son ninguén no organigrama da empresa para dar ordes –respondeu.
Pregunteille se era moita a superficie a pintar. Contestou que sobre 800 metros cadrados.
Nese intre apareceu o botóns ataviado co mesmo uniforme vermello que o botóns Sacarino.
O recepcionista mandouno, de malas maneiras, a buscar os equipaxes dos señores de Hohenlohe. Sorprendeume, porque segundo el non era ninguén para dicirlle a alguén o que tiña que facer. A continuación, pensei que oitocentos metros eran moitos metros e como non me sentía capacitado para realizar a obra, e menos cunha mestura de leite, pintura e auga, dinlle a opción de que eu persoalmente falaría cunha persoa de confianza que me acababa de pintar a casa.
–Si, chámase Diego e é arxentino –dixen.
Casualmente no pobo había tres Diegos arxentinos que traballaban no sector. Os tres naceran despois do 86, ano no que Deus prestoulle a man a Diego Maradona para marcarlle un gol aos ingleses e deste xeito vingarse polo acontecido na Guerra das Malvinas. O recepcionista era máis de Franz Beckenbauer. De carácter alemán, recto, perfeccionista, que non deixa nada ao azar nin a improvisación.
Xa en vixilia, pensei que na próxima cita pediríalle axuda a miña psicóloga para interpretar o sono. A pesares de ter abandonado as técnicas psicoanalíticas polas cognitivo condutuais, neste caso creu convinte recorrer aos primeiros manuais de Freud para facer un diagnóstico máis certeiro.
“Xa en vixilia, pensei que na próxima cita pediríalle axuda a miña psicóloga para interpretar o sono”
Non tardou en relacionar o pegañento verquido de leite condensada e o cheiro a pés coa miña preocupación pola fedorenta e supremacista vaga branca, que devagar, emporca e cubre os edificios parlamentarios de Occidente. Máis tarde, identificou o cambio do regulamento futbolístico, introducido por Deus no 86, con aqueles que no seu nome dan golpes de estado encubertos coa intención de facerse cos recursos enerxéticos e minerais que precisan para manter as súas economías baseadas no consumo salvaxe e depredador.
O que si non tiña moi claro, dixo, era o que podería haber dentro da equipaxe dos señores de Hohenlohe, pero que albergaba a sospeita de que poderían ser armas de destrución masiva con destino Tel Aviv, tema sobre o cal falamos na sesión anterior.
Cando lle preguntei por Beckenbauer, contestou:
–Síntoo moito, pero teño que subirche a medicación!
–A min plin porque durmo en Pikolín! –respondín empregando o famoso slogan da empresa colchoneira.
