En Democracia as eleccións deben ter como obxectivo conformar un lexislativo e un executivo que, reflectindo as opinións maioritarias dos cidadáns, elixan un goberno e realicen as normas e accións necesarias para afrontar os seus problemas.
Si facemos caso á media das enquisas que, día si e día tamén, aparecen nos medios de comunicación nada está decidido respecto de os resultados das Eleccións Xerais do 28 de abril de 2019, salvo quizá o primeiro posto neses resultados, vista a evolución dos prognósticos nos poucos días que van desde a convocatoria formal de eleccións.
Os que desde sempre seguimos de cerca os procesos electorais, sempre habemos ter como referente esclarecedor o que as enquisas do CIS, que adecuadamente cociñadas cos aditivos que os resultados históricos aportaban, indicaban como resultados máis probables, pero nesa ocasión nin o número de indecisos confesos, nin os novos ingredientes de forzas en concurso, e en ademais a inexplicable estratexia de Podemos, de presentar con novos nomes propios proxectos políticos varios, que intentan vender como proxecto único, ou o oscilante perfil ideolóxico de Cidadáns permiten atopar referencias válidas, o que fixo que o CIS opte por transmitir só o que directamente atrévense a contestar os cidadáns encuestados. Eu confesando que podo entender que deixen a cociña adivinatoria en mans dos expertos augures sociolóxicos que para iso cobran dos medios de comunicación e outros entes, pero que a min, e a outros como eu, estéanos deixando na máis atroz incerteza, e creo que non é de recibo que os acreditados profesionais do CIS que teñen entre as súas funcións buscar os medios de análises máis adecuadas para manexar datos estatísticos complexos, déixennos huérfanos das súas previsións.
Co arranque dos novos dirixentes do PP cun discurso tan radical, máis que conservador retrógrado, e ao socaire das propostas de FAES, co acento e reiteración no discurso sobre unha soa dereita, albisquei unha operación de alcance, consistente no trasvase de cadros, militantes e votantes desde o PP de Casado a Vox, que, unha vez conseguida una certa posición de equilibrio, faría inevitable valorar a alternativa dunha fusión nunha soa forza, homologable coa francesa Fronte Nacional de Le Pen, o húngaro Fidesz de Orbán ou o polaco Lei e Xustiza de Jaroslaw Kaczyski. Operación que a situación de Andalucía pareceu validar e pola que moitas das propostas electorais, e actos como o da Praza de Colón, parecen apostar. Con todo a presenza no espazo electoral conservador dunha forza como Cidadáns complica calquera aposta, e iso a pesar que os cada vez máis estraños posicionamientos dos seus dirixentes, en temas moi sensibles do electorado propio dese espectro ideolóxico.
Respecto ao PSOE, a súa situación, ademais de demostrar o aserto de que nada desgasta máis e mellor calquera acción de goberno que á oposición, ao partir dun chan de só 84 escanos, sexa cal fora a evolución, é bastante claro que vai necesitar apoio externo para consolidarse no goberno, e non está nada claro cal será a posible factura. Evidentemente a factura será menos elevada en función de en cantos escanos aproxímense aos 130 ou 140, que poderían permitir gobernar cun só socio.
Respecto de os independentistas cataláns, as dificultades da análise non xorden das forzas en liza, ERC e as cambiantes siglas da antiga CIU, senón dun electorado que se abonou ao devandito popular: “Os suicídas de vocación non teñen solución” e duns dirixentes locais económicos , sociais e culturais incapaces de comprender o mundo da globalización e a soberanía compartida.
