Josep Pagès, membro da Sindicatura Electoral con ocasión do plebiscito do 1-O de 2017, definiu moi ben hai uns días en ElNacional.cat unha de as características esenciais de o lawfare: “Mantéñennos nun estado de inseguridade xurídica para inmobilizarnos”.
Valoraba así a sentenza da Audiencia de Barcelona que anulou a dun xulgado do penal que previamente absolvera dos delitos obxecto de acusación aos cinco membros de dita sindicatura, por considerar que a sentenza absolutoria había valorado a proba practicada de modo ilóxico e arbitrario.
E é que anular unha absolución porque a valoración da proba é ilóxica ou arbitraria é un pronunciamento moi inusual no estado de dereito, que veta que o tribunal de apelación penal condene onde o tribunal de instancia, valorando as probas directamente in situ, non o fixo.
“Pero a dinámica do lawfare é a da desviación de poder: sérvese do procedemento xudicial para inmobilizar, castigar, reprimir, dividir”
Pero a dinámica do lawfare é a da desviación de poder: sérvese do procedemento xudicial para inmobilizar, castigar, reprimir, dividir. Se retuercen os argumentos xurídicos para que a aplicación da lei sirva aos devanditos fins. Trátase desigualmente ao considerado inimigo político (neste caso o independentismo catalán) e, en moitas ocasións, preténdese exportar esta (i)lóxica, este dexenerado marco mental, aos propios adversarios políticos, para que cometan o erro de mirar para o dedo e non para a lúa.
