A comarca de Valdeorras desde sempre se distinguiu doutras partes de Galicia pola riqueza da súa terra e a creatividade das súas xentes. Os antigos asentamentos castrexos deixaron bastantes mostras das súas habilidades para transformar as materias primas e dobregar a súa complexa orografía. Máis tarde os romanos deron valor aos bens naturais creando a súa vez os servizos básicos e riqueza que xuntaron coa dos seus veciños bercianos.
No século pasado, a explotación das súas minas de lousa conseguiu que a balanza de exportación galega fose vital para o desenvolvemento económico español, así como os seus encoros xerando enerxía eléctrica e os seus caldos que hoxe ocupan os primeiros postos do mercado mundial.
Todo isto é importante, pero o nivel e calidade dun pobo mídese pola súa cultura. Sen cultura non hai evolución e a rexión valdeorresa non cesou de proporcionar intelectuais, artistas e mentes preclaras ao mundo enteiro, en todos os ámbitos do pensamento e a creatividade.
Ademais hai algo que esta parte do leste ourensán faille brillar máis, e non é outra que o papel da muller na cultura, o deporte, as ciencias e como non… a arte. Hoxe quero falarvos de como a última artista valdeorresa en saír a escena no mundo da arte. Só, se se empeza a pintar desde sempre, chégase a pintar como ela faio agora.
Desde os seus primeiros cadros de loita contra a materia e a cor que tantos quebradizos de cabeza deulle, pero que lle serviron para dominar a mancha e pasar da amálgama de cor ao debuxo e dominio as cores “fortes” para lograr así unha maior expresividade na mensaxe.
Tamén dicir que é valente, como autodidacta non podería ser doutro xeito, porque utiliza o negro, a non cor, como cor para todo sen temor a romper que a harmonía cromática. E dicir, montouno ao seu gusto, atópase ben facéndoo, porque así logra un maior dramatismo na súa obra.
A súa obra actual é froito desa batalla. Non se complica en canto á cor, que para ela é só un vehículo para expresar os sentimentos que producen os seus personaxes articulados, case sempre acompañados por animais como touros que simbolizan a forza bruta do despropósito e as aves rapaces o dominio da escuridade e do pensamento.
Para Lola Doporto, os personaxes dos seus cadros son o reflexo da manipulación das masas por parte do poder a través de marionetas e seres articulados sen vida propia, con todo hai algo moi importante que fai que as súas obras posúan algo especial… o papel da muller retando ao poderoso. A muller enfróntase aos perigos e eríxese como adaíl ante a adversidade.
“Para Lola Doporto, os personaxes dos seus cadros son o reflexo da manipulación das masas por parte do poder a través de marionetas e seres articulados sen vida propia”
A artista non dúbida, ademais, en darlle protagonismo aos nenos dando así un toque de inocencia nun mundo tan hostil. É un pouco o reflexo dela, porque cada artista de verdade, a través da súa obra pintura reflicte o seu interior, os seus medos e a súa loita.
