Oiremos e leremos moitas cousas sobre a Marcha Verde que non se axustan en absoluto á verdade e non son máis que unha ficción destinada a enganar e reescribir a historia branqueando o atroz crime da colonización.
A Marcha Verde non foi pacífica, nin foi unha “protesta popular”. Foi unha manobra militar para invadir un territorio perpetuado por Marrocos.
A Marcha Verde en si non foi máis que unha instantánea estratéxica.
En primeiro lugar, os “participantes civís na marcha” percorreron só dez quilómetros máis aló das fronteiras oficiais.
En segundo lugar, antes da marcha, o rei Hassan negociou tranquilamente un acordo de cesamento do fogo cos soldados españois.
En terceiro lugar, a propia marcha serviu para desviar a atención de obxectivos estratéxicos máis serios, distraendo ás tropas españolas mentres o exército marroquí tomaba dúas cidades saharauís máis ao sur.
Os invasores marroquís levaban fotografías do seu rei e do Corán, así como bandeiras que representaban a Marrocos, Xordania, Estados Unidos e Arabia Saudita. Todo iso proporcionado polos militares marroquís que acompañan aos “civís” para dar “apoio loxístico”.
A marcha denominouse Marcha Verde pola importancia relixiosa da cor verde, que simboliza o Islam. Deste xeito, Hassan II conseguiu unha imaxe digna de calquera película de Hollywood e demostrou a Marrocos e ao mundo o apoio que tiña e lexitimou a invasión como un deber relixioso e do agrado dos países cuxas bandeiras se despregaron.
Marrocos, que estaba ao bordo da ruptura social, unificouse así cun propósito común que non tiña nada que ver con “a liberación dos irmáns saharauís” e outros argumentos falaces que dolorosamente tivemos que escoitar ano tras ano da maquinaria de propaganda marroquí.
A “liberación” de irmáns e irmás non se consegue bombardeando a estes “familiares” con napalm e fósforo branco. Parece de sentido común e non merece nin necesita maior explicación.
Coa marcha verde, o réxime marroquí desviou a atención da verdadeira invasión que comezou uns días antes, o 31 de outubro, cando os tanques e o rexemento blindado do exército marroquí invadiron o Sahara Occidental, partindo de Hauza e Djederia (ao leste de Smara), destruíndo, matando e secuestrando á poboación saharauí.
España, tiña claras obrigacións como metrópole e, segundo o dereito internacional, non as cumpriu. A actitude de España e a súa falta de dignidade foi unha traizón ao pobo saharauí que aínda hoxe sofre a ocupación e o exilio.
Pasaron 47 anos, 16 anos da primeira guerra, 29 anos da firma do acordo de cesamento do fogo, 2 anos da ruptura do cesamento do fogo e dous anos da segunda guerra, pero o pobo saharauí segue esperando que a comunidade internacional faga cumprir a Marrocos o acordo de celebrar o referendo en 1992 e o seu lexítimo e inalienable dereito á independencia.
Unha vergoña para o mundo, unha vergoña para España e unha vergoña para o continente africano, a última colonia de África que a día de hoxe espera xustiza e cuxo pobo resiste pacificamente, é un exemplo da ineficacia das Nacións Unidas e da corrupción mundial que permite a Marrocos seguir explotando, oprimindo e mantendo nun brutal réxime de Apartheid á poboación saharauí nos ricos territorios ocupados mentres nos campamentos de refuxiados os saharauís esperan alén do muro unha solución que non está na axenda mundial.
