Hoxe que debera estar eu a falar, como todo o mundo, dos aconteceres destas próximas eleccións e dos escándalos que dá ver como se pode chegar a comportar o ser humano por un puñado de votos, por un prato de lentellas que ademais en moitos casos supoñen o abandono de ideais colectivos e de dereitos humanos básicos e fundamentais, para poder falar de irmandade, de igualdade, de xustiza. Desta volta, que debera estar pulsando aquelas teatralidades sempre excitadas e, polo visto, tan humanas, cando se van de madre as persoas, cando se rompe en mil anacos todo aquilo da cordura, do sentido, da honestidade, de ser iso: persoas. E xa non digamos da humildade, aquela condición sublime que a min –particularmente- me conmociona e anima a seguir na loita de todos os días crendo que si, que é verdade un porvir esperanzado. Xusto aquela condición que hoxe non vexo en ninguén, porque todos seguen a subirse ao podium que enarbora siglas e non pobos, nin dereitos, nin tenruras e soños. Eu, hoxe, desde esa condición de ir contra a corrente, quérovos falar da perda dun ser querido, dun gaiteiro. Un amigo que levaba a Matria no corazón, e espallaba notas no medio das brisas ventureiras, sementando ledicia e esperanza. Era gaiteiro, gaiteiro honrado e cabal, competente e namorado de nós e do noso, da música que flúe polas cordas obstinadas das entrañas e que dá en soñar futuros cheos de propiedade, de paz, de conciliación. Nos últimos tempos, por mor da enfermidade, tocaba unha desas gaitas que se enchufan e non hai que soprar. Mesmo así, pechaba os ollos compracido naquelas notas que el mesmo producía con tanto amor. Si, meus, hoxe quero deixar constancia de Xaquín, o gaiteiro que facía sons namorados da nosa historia, gustaba –acompañando ao tamén especial amigo e compañeiro Pepe Quintas Canella, cantor de auga fresca desde a noite dos tempos- regresar ao medievo, ir ao noso pasado para reconfortarnos naquel tempo de esplendor e recrearse nas cantigas de amor, amigo e de escarnio. Xaquín Blanco López, Quino entre nós, vai no eido das nostalxias navegando ceos e, aínda alá nesa señardade que evoca sosegos, deixou un oco moi grande, unha tristura, un silencio que nos fai mirarnos no espello e preguntarnos, xa que logo, se estes partidos políticos que arman tanto lío, merecerán sequera a nosa atención mentres unha gaita deixa de soar e mentres mil soños deixan de ter a súa propia banda sonora. Si, sei que Xaquín seguirá na lembranza, home tranquilo e loitador, confabulado cos que sofren porque aman a Galiza. A súa gaita aínda ecoará grileira anunciando primaveras entre os recantos da música e na memoria. E virá tamén o amigo desde a nostalxia. Gloria á gaita e a quen a toca con tanto amor.
