Este 8 de marzo, Día Internacional da Muller, quero dedicar unha mención especial ás mulleres da familia Khaya. Son o rostro das mulleres saharauís que sofren humillacións, agresións, violencia, pero resisten e non se renden, mulleres valentes, decididas, incansables no seu camiño cara á liberdade do seu país.
Baixo asedio policial, pechadas na sua casa desde hai 110 días, desde o 19 de novembro de 2020, vítimas de agresións diarias por parte das autoridades de ocupación marroquís.
Son parte deste rostro da Muller Saharauí, que está composto por nenas, novas, anciáns, fillas, nais, avoas, xeracións de mulleres respectados polos saharauís onde a violencia de xénero é tabú, pero maltratadas e oprimidas polo ocupante marroquí.
Mentres que na cultura saharauí, golpear ou agredir a unha muller, xa sexa física, psicolóxica ou verbalmente, é unha deshonra para calquer home, os ocupantes marroquís, os empregados do estado ocupante, xa sexan policías, militares, paramilitares, profesores ou médicos e enfermeiras, fan gala de contribuír á brutal represión das mulleres saharauís.
Poderiamos falar de decenas, se non centos, de mulleres máis nos territorios ocupados, pero debido á situación recente e as agresións diarias e ao feito de que na casa de Sultana só viven mulleres e nenos, non podo deixar de resaltar este caso.
Tamén quero saudar ás valentes mulleres dos campos de refuxiados, que están reinventando a súa supervivencia diaria con recortes na axuda humanitaria, no medio da pandemia mundial e coa volta ás armas desde o pasado mes de novembro tras a violación do cesamento do fogo por parte Marrocos.
Na diáspora, as mulleres saharauís multiplícanse na ardua tarefa de recadar fondos para os campamentos e denunciar a situación en actos de solidariedade, en manifestacións e en conferencias.
As mulleres, fillas e nais dos presos políticos saharauís, que sofren un calvario sen fin, cos seus familiares torturados nos calabozos marroquís, en illamento, moitas veces sen saber se están vivos ou mortos, percorrendo centos de quilómetros para quedar horas, días fronte aos cárceres á espera dunha autorización de visita.
Cantas bágoas derraman estas mulleres na escuridade da noite para que ao día seguinte cos ollos secos poidan continuar a súa loita.
