A Guarda, onde a terra se funde co océano nun abrazo de sal e vento, é un recanto de Galicia onde as ondas rumorean lendas e o tempo detense no fulgor de cada solpor. Aquí, a historia e a natureza entrelázanse nunha paisaxe que convida a perderse, a soñar, e a deixarse levar polo murmurio do Atlántico que baña as súas costas.
A Guarda, a terra do meu pai, é un recanto máxico onde a terra e o mar atópanse nun abrazo eterno, un lugar onde o Atlántico canta a súa máis bela melodía. Alí, no confín meridional de Galicia, onde as fronteiras se dilúen entre as augas e o vento, o océano érguese como un gardián indomábel, arremetendo con forza contra os penedos e esculpindo coa súa carraxe as costas do municipio. Cada onda que rompe é un rumoreo do pasado, un eco dos días en que os mariñeiros e pescadores se aventuraban mar adentro, coa esperanza posta nas redes que, cargadas de vida, volvían a terra baixo un ceo pintado de alaranxados lusco-fuscos.
As rúas empedradas da Guarda, sempre en pendente cara ao mar, son testemuñas dunha historia milenaria que se entrelaza coa natureza e o carácter indómito dos seus habitantes. As casas, de pedra e tellas vermellas, parecen inclinarse cara ao océano, coma se en cada alento se aferrasen ao sal que impregna o aire. Nos días de tormenta, o ruxido do mar pode sentirse en cada recuncho, ecoando nos valados do Castelo de Santa Cruz, esa fortaleza que aínda garda a memoria dos tempos en que a terra se defendía do invasor coa mesma fereza coa que o mar defende o seu territorio.
A Igrexa de Santa María, coa súa austeridade románica, érguese no corazón da vila, como un faro de fe que atravesa os séculos. As súas pedras, desgastadas polo tempo, rumorean historias de mariñeiros que, antes de partir, rogaban por un regreso seguro. Non moi lonxe, o Convento de San Bieito agóchase entre encártelos da paisaxe, onde o silencio só é interrompido polo canto do vento e as campás que marcan o paso do tempo nesta terra de lendas e mitos.
A Guarda non é só un lugar, é un sentimento que os guardeses levan na pel. As súas praias, como a do Muiño, convidan ao descanso, mentres o horizonte esváese na inmensidade do océano. E no alto do Monte Santa Trega, onde os restos do castro celta aférranse á roca, a alma do visitante énchese da grandeza dun pasado que aínda latexa nas veas desta terra.
“A Guarda non é só un lugar, é un sentimento que os guardeses levan na pel”
Aquí, onde Galicia se despide cun suspiro e o Miño entrega as súas augas ao mar, a vida desprégase coa serenidade dunha onda que escacha na beira. Na Guarda, o mar é máis que unha paisaxe; é un destino, un canto perpetuo que fala da beleza salvaxe, da loita constante, e da eterna comuñón entre a terra, a auga, a muller e o home.
