O escultor Xoán Vila inaugura e Madrid o “Bulebule dos soños”

Madrid |  Xoán Vila, escultor lucense, inaugurou o pasado 3 de febreiro na Delegación da Xunta de Galicia en Madrid-Casa de Galicia a exposición de esculturas “O bulebule dos soños”, composta por catorce das súas esculturas en madeira de castiñeiro autóctono de Galicia, policromadas, que poderá verse nas instalacións da Casa ata o próximo 27 de febreiro.
O artista e a mostra foron presentadas polo delegado da Xunta de Galicia en Madrid e director da Casa de Galicia, José Ramón Ónega López, quen apreciou que Vila “é un artista que crea un mundo insólito de personaxes e situacións, un mundo cheo de encanto pero que, á vez, impresiona”, que “colle a materia e transfórmaa, vólvea humana”, que “a madeira nas súas mans é poesía” e que Vila “copia a realidade pero matízaa e a chea de expresividade”. “Estamos ante unha obra de magnitude creativa, de altura, de inspiración”, mantivo.
Vila explicou a vinculación da súa obra coa natureza e con Galicia, “a terra que me vió nacer”, na que recupera madeira de castiñeiros centenarios para darlle nova vida, “dialogando coas vetas para que cobren un novo brío e así poder atrapar o espírito da árbore”. Destacou así mesmo a variedade de rostros que poden verse na exposición, transmitindo diversas emocións.
Unha expresividade da que mantivo que “convértese no centro neurálxico da mostra”, utilizando diversas texturas. “Quixen facer fincapé na vida cotiá dun día calquera para expresar o comportamento do ser humano: os seus estados de ánimo, as súas emocións, sensacións, pensamentos, valores humanos, miradas todo o máis profundo do noso ser que nos fai reflexionar sobre o pequenas pero grandes cousas que nos suceden no día a día”, explicou. “En fin, toda unha reflexión filosófica que nos leva mesmo á esencia do intrínseco da vida. Silencios vivos, feitos para reflexionar e vivir a realidade, pero tamén o soño”.
O tamén escultor e pintor lucense Joy Shui Lóng afirma no prólogo do catálogo da mostra que “Xoán Vila respecta a madeira, a súa forma e cor; a súa maxia. Modifícaa unicamente para animala, converténdoa en emisora de diversas mensaxes que utilizan un código natural bendito de inefabilidad e poder totémico” e que “a súa obra mostra sen fisuras pensamentos e querenzas que lle son propios: apego á sinxeleza, insubmisión a determinadas ditaduras da imaxe”. “Enfrontándose ao monstruoso, construíu unha comunidade ben avenida de especies de todo tipo dotadas dun dinamismo e vivacidad inusuais, tal se emerxesen dalgún magma en plena actividade volcánica”.