A estas alturas do procès, podemos afirmar que Catalunya é a escola da política neste momento. E iso permítenos pensar as súas leis, así como o papel do Estado.
a/ Cando o novo xorde (movemento independentista), aparece o suxeito fiel (movemento popular, liderado por Puigdemont) e o suxeito reactivo (Cidadáns-Tabarnia). Vexamos a historia: como entender o Nacismo sen a Revolución de Outubro? Como comprender a contrarrevolución en Francia (Thermidor, con Danton ), sen no movemento revolucionario (Robespierre e Saint Just)?
b/ Históricamente, en todo proceso de natureza independentista, revolucionario, transformador, etc., dentro do campo do pobo, sempre aparece a figura do traidor, porque existe o consecuente (ata no mesmo catolicismo, Xudas, fronte a Cristo). En Euskal Herria, este papel representouno, por méritos propios, Euskadiko Ezkerra. Recordemos, tamén, que si a traizón non puido consumarse na súa totalidade, foi debido á firmeza e coherencia do MLNV (Movimento de Liberación Nacional e Social Vasco).Quen non ve reflectido o proceder de ERC nesta segunda lei?
En todo este proceso, hai unha figura que xoga un papel central na materialización destas leis. A estratexia do Estado, ante as reivindicacións independentistas, adopta sempre a forma dun dilema (actuación dirixida a intentar bloquear calquera saída que non estea na súa lóxica). Engañosamente, trata de facer ver que a solución está nas túas mans. Vexamos a forma que adopta en Catalunya: Si renuncias á independencia, poderemos falar? Ante este dilema, a saída de ERC é ceder. Con todo, outros (movementos populares e Puigdemont) non entran nese xogo. Reclaman, simplemente, soberanía para Catalunya.
Recordemos a universal traxedia de Esquilo, Prometeo Encadeado (fai 2.500 anos). Este, como Puigdemont, na peor das circunstancias, escápase do dilema que lle propón Zeus, o rei dos deuses: Rebélame o segredo e libérote. Primeiro, libérasme e logo direiche o segredo, respóndelle Prometeo.
Antes de que se manifeste abertamente a traizón de ERC, como nestes momentos, xa había unha serie de síntomas que a anticipaban. Recordemos que xa inmediatamente logo de 1-Ou., falan de negociar co Estado o encaixe de Catalunya en España. Intúen que, tralas eleccións do 21-D, chegarían a ser a primeira forza independentista. Por iso, chegado o momento, negáronse a formar parte da fronte popular. A súa derrota desubicou ao Estado que reacciona primeiro co pau (cárcere). Esta política dá os seus froitos: ERC, prioriza a liberación dos presos á liberación de Catalunya. Posteriormente, a traizón de ERC trata de ocultarse tras unha figura imposible: Queremos unha República que non meta a ninguén no cárcere. Así mesmo, falan de garantir a desaparición do 155. Como? Formando un Govern na lóxica do 155.
En fin, o último apoio á estratexia de ERC de formar Govern a calquera prezo, dállo o Estado coa ameaza de acabar co sistema educativo catalán, nun intento de que amplos sectores populares presionen a Puigdemont (e ao movemento que lle apoia) a que cedan: que deixen formar o Govern do 155, único garante de que iso non suceda.
Ante este dilema: Resistentes, adiante!
