Na cafetería onde almorzo a diario, que ven a ser unha prolongación da sala de estar da casa, síntome un protagonista de Cheers. Coa diferencia que eu non son nin Woody, Norm ou Frasier Crane, senón un extra. Pero non dos extras protagonistas, que adoitan aparecer sobre 5 segundos, máis ben dos case invisibles, dos que están no fondo do local e cando emiten o episodio búscase a si mesmo para ver si aparece en pantalla e logo contarllo con orgullo aos seus familiares e amigos. No cine e nas series de televisión hai castas ata entre os que non teñen categoría algunha de actor.
Pasar desapercibido ten as súas vantaxes, unha delas é que ninguén sabe o teu nome nin de onde es. Ola bos días, o de sempre, non? Non me fai falta responder, asinto coa cabeza. Creo que son o único cliente que dá a dirección da cafetería aos repartidores para que me deixen as compras que fago on-line. Aínda así, cada vez que recollo o paquete sempre me preguntan como me chamo. Outra vantaxe de ser un cliente discreto é que non sentes a presión de participar nas conversas das persoas que xa forman parte, coma min, do mobiliario do local.
A miña afición, aparte de ler a prensa, é poñerlle alcumes aos clientes. O Diplomático pola facilidade que ten para insultar aos que lle levan a contraria, o Matavacas, un gandeiro que presume de ter matado vacas a paus, o Chorón porque nada está ao seu gusto. Que si o café está quente, que si frío ou o que si o pan está moi torrado. Speedy González é o que sempre anda con presas e hai que servilo antes que a ninguén. O Capcioso é aquel que cando gaña o Madrid pregunta si sabemos si o seu equipo gañou ou perdeu. Toilet cáeme especialmente ben. Nada máis entrar sempre vai ao baño. Como si o local tivese un efecto laxante que acelerase o seu tránsito intestinal. Para disimular os comprometedores ruídos achega as súas mans a máquina secadora que non deixa de funcionar ata que sae do váter.
Outros poderían protagonizar un western, son os indios e vaqueiros. Impoñen a lei do Oeste. Hai que estar en alerta constante para que non te collan de costas. Para evitar verme involucrado nunha emboscada sempre me sento pegado a parede. Estes artistas desenfundan a lingua máis rápido que Pat Garret o seu Colt 44 no día en que matou a Billy the Kid. Non dan opción a responder. Ametrallan a sangue fría con conversas absurdas e con movementos linguais tan rápidos que a xente non se atreve dicir nada para evitar un sufrimento innecesario. Mellor paz que plomo.
“Armarse cun móbil ten un efecto disuasorio”
Armarse cun móbil ten un efecto disuasorio. Se algún destes chapistas ves que intenta achegarse, colle rápido o teu teléfono e simula unha chamada senón queres estar fodido. É como amosarlle un crucifixo ou un dente de allo a un vampiro.Non sintades pena por eles. Enseguida atoparán a outro incauto a quen chucharlle a paciencia.
Cohabitar nun ecosistema destas características é complicado pero non imposible mentres non aparezan os foraxidos da peor ralea. Aqueles que te tirotean cos seus smartphones, cargados de gigabytes, a todo volume como si estiveran na súa casa vendo a televisión. Teño vivido situacións esperpénticas co eles. Dende escoitar chistes de Arévalo, mitins, receitas de Arguiñano, vídeos caseiros e mesmo heavy metal. Motörhead, Iron Maiden, Metallica… a todo meter. Este día en concreto, o do concerto, indigneime de tal xeito que me levantei e fun cara este cliente para dicirlle que as bandas de rock duro tamén compoñen baladas pensando nos seus fans máis románticos. (Por certo, hai algo máis entrañable que ver a dous tipos duros, con muñequeras de pinchos e camisetas con calaveras, bailando agarrados?) Díxenlle que si sería tan amable de adicarme “Still loving you” de Scorpions subindo o volume, xa que apenas se escoitaba nada. Nin caso. Non me estrañou a verdade, o intelixente era o teléfono, non o seu dono.
Senteime e aos poucos minutos comezou a soar “No puedo vivir sin ti” do grupo madrileño Sobredosis. Levantei a mirada e dime en actitude desafiante: “Gústache esta, meu”.
No lonxano Oeste había saloons nos que obrigaban a entregarlle as armas aos camareiros para evitar problemas logo dos primeiros chupitos de bourbon ou por si algún “tahúr” fose descuberto cun as de picas baixo a manga. En Minnesota, Idaho ou Wyoming sabían como solucionar as cousas. Aquí si o neno chora, porque se aburre na cafetería, dámoslle o teléfono para que, co volume do aparato a tope, rebente cabezas con bates de béisbol, mutile persoas con catanas ou atropelle o maior número posible de viandantes. Embarazadas e anciáns puntúan doble.
