“Federico Maior Zaragoza, testemuña e protagonista de excepción do século XX, toda unha vida de entrega apaixonada a grandes ideais, comprometido coa cultura da paz, coa defensa dos dereitos humanos, coa sustentabilidade do planeta e a igual dignidade de todos os seres humanos”.
Federico Maior Zaragoza foi o mellor amigo español de Mijaíl Gorbachov cando se desintegró a URSS e xurdiu un novo equilibrio mundial; viviu en primeira persoa a caída do muro de Berlín, estivo á beira de Nelson Mandela cando caeron as cadeas do apartheid racial, foi un dos principais defensores da reforma da ONU cuxa voz ten a autoridade moral e o compromiso ético de quen basea o seu coñecemento na experiencia de toda unha vida dedicada a mellorar a sociedade na que vivimos, aposta polo multilateralismo democrático e a palabra como única vía para a comprensión, e propón levar a voz dos pobos ao seo da ONU.
Da súa etapa académica deixou como legado o Plan Nacional de Prevención da Subnormalidade para evitar, mediante diagnóstico precoz, enfermidades que cursan con grave deterioración mental.
“Á fronte da UNESCO (1978-1999) impulsou a misión da organización: ‘construír os baluartes da paz na mente dos homes”
Á fronte da UNESCO (1978-1999) impulsou a misión da organización: “construír os baluartes da paz na mente dos homes” ata convertela nunha institución ao servizo da paz, a tolerancia, os dereitos humanos e a convivencia pacífica (logrou que a Asemblea Xeral da ONU aprobase a Declaración e Plan de Acción sobre Cultura de Paz, que era a súa máxima aspiración)
A Federico Maior Zaragoza coñecinlle no ano 1982, sendo ministro de Educación e Ciencia, tiven a honra de recibir un premio de investigación científica das súas mans; a partir de aí fraguouse unha estreita relación de amizade e colaboración frutífera, que se intensificou co paso do tempo ata a data. Falamos con certa frecuencia por teléfono e no último encontro que mantivemos na súa leira de Majadahonda vinlle moi preocupado pola situación actual dun mundo en crise e sen liderado, inmerso en conflitos bélicos en diversos lugares do planeta.
O pasado 27 de xaneiro cumpriu 90 anos, a súa mente privilexiada e o seu espírito vital mantéñenlle na brecha, e aproveita calquera oportunidade para alzar a súa voz e dicir ‘xa abonda’ aos horrores da guerra e ás ditaduras emerxentes. No seu despacho biblioteca cheo de recordos, revives a historia apaixonante dun español universal que desempeñou innumerables cargos de altísimo nivel, tanto como científico como político, e que se gañou con suor un recoñecido prestixio a nivel mundial.
Foi un adiantado ao seu tempo, derrubando muros e tendendo pontes a favor da paz e por un mundo mellor; aplica o rigor científico no seu traballo á marxe de cuestións ideolóxicas, só obedece á súa conciencia, nunca escondeu a súa condición de crente nin as súas orixes republicanas, apoiou con firmeza e determinación a transición democrática española da man de Adolfo Suárez e do rei Juan Carlos.
Toda unha vida de entrega apaixonada a grandes ideais, comprometido coa cultura da paz, coa defensa dos dereitos humanos, coa sustentabilidade do planeta e a igual dignidade de todos os seres humanos, a súa obra quedará sinalada como un surco fecundo que seguirá dando os seus froitos máis aló de cando el se vaia.
