Calle del centro de Járkov (Ucrania). RTVE
Por Rafael Poch/CXTX | O tempo aclarará o alcance do fracaso militar ruso na rexión de Járkov, escenario dunha exitosa contraofensiva ucraína. O complexo atlantista preséntaa como un gran éxito e mesmo como posible fin do lento pero mantido avance ruso. Moito máis discretos móstranse os militares de Estados Unidos directamente responsables do asunto.
Pola súa banda, nalgúns medios da esquerda do Sur global ignórase olímpicamente o que suxiren os compunxidos rostros que foron aparecendo estes días na tele rusa. Dise, por exemplo, que os ucraínos “ocuparon áreas das que os rusos tiñan previsto retirarse”. Todo vai ben.
Quen presenciou as accións do exército ruso na primeira guerra chechena, ou nos inicios da guerra de Afganistán, non poden sorprenderse do nivel de desastre, incompetencia e barullo do que son capaces as forzas armadas rusas. Na historia militar rusa, as enormes cantidades de entrega e heroísmo van da man do desastre e o barullo, pero nas agresións, alí onde o oso ruso ataca sen ser previa e directamente atacado, o segundo adoita dominar amplamente sobre o primeiro.
Os fracasos da “operación militar especial” rusa serven para demostrar a utilidade do extraordinario fluxo de armas e diñeiro –orientado a eternizar o conflito no país, definido sen disimulo algún pola embaixadora de Estados Unidos en Kiev, Marie Yovanovich, como “o campo de batalla da competición entre grandes potencias”– para o corrupto réxime ucraíno. Pero todo iso é secundario para situar no seu gran contexto a espantada/retirada/derrota, sexa cal for a descrición máis adecuada, presenciada na rexión de Járkov. A menor escala, o que se está vendo en Ucraína é moi parecido ás marabillas militares que Occidente, e especialmente Estados Unidos, vénnos regalando desde hai moito tempo.
Como lembra Andrew Bacevich, o exército de Estados Unidos, que o fai todo tan ben, dispón da máis avanzada tecnoloxía para matar, e consome un orzamento polo menos catorce veces superior ao ruso, foi incapaz de gañar as súas propias guerras. Aí podemos remontarnos ata Corea e Vietnam. “E iso cando Rusia só leva seis meses empantanada en Ucraína, mentres que Estados Unidos estívoo vinte anos en Afganistán e aínda ten tropas en Iraq dúas décadas despois da desastrosa invasión daquel país”.
A que se debe o barullo político-militar de Estados Unidos, que ademais de producir millóns de mortos, decenas de millóns de desprazados e refuxiados, completa destrución de cidades enteiras, etc., tivo por resultado estimular fenómenos como o do Estado Islámico e o avance da influencia do seu adversario iraniano en Iraq?
“Ao falar do fracaso militar ruso en Járkov e analizar os seus motivos coa habitual arrogancia, demostramos non aprender nada do tolo belicismo occidental dos últimos anos”
Ao falar do fracaso militar ruso en Járkov e analizar os seus motivos coa habitual arrogancia, demostramos non aprender nada do tolo belicismo occidental dos últimos anos, di con bo criterio Bacevich.
O enterro de Gorbachov
Ningún político alemán asistiu ao enterro de Gorbachov o 3 de setembro en Moscova. O Gorbachov que foi o artífice da apertura do Muro de Berlín e da reunificación alemá non mereceu nin sequera ese xesto. Acudir ao enterro lembraría que fai non tanto, os dous países negociaron asuntos de gran transcendencia para o continente. Sería tamén unha chiscadela aos sectores da sociedade rusa aos que a Unión Europea está a criminalizar colectivamente pola acción do seu goberno, coas sancións, restrición de visados, censura cultural e prohibición de visitas. É a proba definitiva de que Alemaña renuncia á diplomacia.
A ex chanceler alemá Angela Merkel, esa vulgar e rutineira administradora do que había, que os medios de comunicación converteron na gran estadista de Europa, alegou un “problema de xeonllo” para non acudir. Os demais nin sequera ofreceron escusa. Verdadeira ‘folla de parra’ de toda unha vergoña nacional. Sen Gorbachov é moi posible que aínda estivésemos naquela “República de Bonn”, aquela Alemaña que queríamos tanto que nos encantaba que houbese dúas, como se dicía.
É obvio que Alemaña e Francia xuntas poderían reconducir agora a situación en Europa, fóra do ditado de Estados Unidos, pero non hai vontade. Macron non pasa da impotente xesticulación. Un “europeísta” tan reputado como Wolfgang Schäuble, o “Doutor Strangelove” do castigo a Grecia, propón ideas tan peregrinas como incluír a Polonia no destartalado ponte de mando franco-alemán. O voluntarioso esforzo de Úrsula von der Leyen e da necia, belicista e arrogante ministra de Exteriores Annalena Baerbock por enviar armas e máis armas ao réxime ucraíno, a fin de eternizar a guerra e con iso o sufrimento da poboación civil, en Ucraína, en Rusia e na propia Europa, precisa unha consulta ao psicanalista.
“A ausencia dun verdadeiro funeral de Estado é coherente co feito de que o actual réxime ruso non sexa resultado de Gorbachov”
Na rusofobia dos medios de comunicación alemáns e da súa clase política posreunificación, non hai ecos revanchistas polos avós derrotados en Stalingrado? Como explicar se non o entusiasmo alemán por prexudicar os seus propios intereses subordinándoos aos demenciais plans de Estados Unidos de botarlle un pulso a China, o seu primeiro socio comercial, promovendo a invasión rusa a Ucraína? Tampouco asistiu Putin ao enterro? Limitouse a inclinarse ante o féretro no hospital cun ramo de rosas vermellas e a persignarse. A ausencia dun verdadeiro funeral de Estado é coherente co feito de que o actual réxime ruso non sexa resultado de Gorbachov, senón do que o derrubou. Gorbachov foi a antítese do que representa para Rusia a invasión de Ucraína.
Respecto a España, a ignorancia da esquerda sobre o que era a URSS e a simpleza de atribuír a Gorbachov a responsabilidade da disolución do superestado que tan ben nos viña como contrapeso global, produciu comentarios negativos moi curtos sobre a personalidade do gran ruso universal que minusvaloró ao imperialismo. Por aí poucas sorpresas.
