Hai moitas razóns polas que un ser humano anhela pasar os últimos días da súa existencia no seu país, na súa patria, sobre todo cando esta patria foille negada durante décadas e ocupada por forzas estranxeiras.
Marrocos mostra unha vez máis o seu medo, a enormidade da súa ocupación e o seu lado brutal e inhumano ao negar o dereito para morrer no Sahara Occidental ao Dr. Busaraia, de 72 anos, que padece unha enfermidade terminal que se atopa na súa fase final.
Á súa chegada ao Aiún, capital do Sahara Occidental ocupado, o ancián saharauí baixou do avión en compañía dos seus dous fillos e un irmán.
Cando chegaron á casa dunha sobriña e un grupo de persoas presentouse para celebrar o seu regreso, membros das forzas de ocupación marroquís irromperon na casa esixindo que o Dr. Busaraia acompañáselles ao aeroporto para un suposto procedemento final de toma de pegadas.
Os familiares trataron de impedir a saída do Dr. Busraia, que é cego e ten que viaxar en cadeira de rodas. Os axentes marroquís golpearon inmediatamente ás persoas que estaban na casa.
A continuación, o Dr. Busraia foi levado á forza, só, ao aeroporto e embarcado nun avión con destino a Las Palmas de Gran Canaria.
Á súa chegada a Las Palmas de Gran Canaria, foi ingresado no Hospital Doutor Negrín, onde permanece.
Este é outro triste episodio na historia dos saharauís, pero aínda máis unha infinita vergoña para o pobo marroquí. Marrocos teme a un home cego, en cadeira de rodas e que só chegou ao seu país para morrer. A fraxilidade da ocupación marroquí do Sahara Occidental e a súa falta de lexitimidade quedan así demostradas ante todo o mundo, incluído o propio Marrocos, cando un Estado apoiado por centos de miles de soldados e a última tecnoloxía e armamento ten medo dun ancián.
Non ten medo das súas accións, xa que non fará nada, senón da súa simple presenza.
Marrocos transformou ao Dr. Busraia, que, como se pode ver no seu currículo vitae máis abaixo, ten un loable historial de resistencia e era coñecido por todos os saharauís, nun nome que será coñecido máis aló das fronteiras, moito máis alá do Sahara Occidental e de España.
O máis importante é que Marrocos demostra ao seu pobo quen é o Dr. Busaraia e como Marrocos só sabe recorrer á violencia e á falta de respecto, un Reino atrapado no terror, a incerteza e a miseria da Tiranía.
Radio Nacional do Sahara. Breve biografía do Dr. Busaraia
Busaraia naceu no Aiún e trasladouse a Madrid en 1973 para estudar Ciencias da Educación na Universidade Complutense, onde se converteu en membro clandestino do Partido Comunista Español e posteriormente do Partido Comunista Internacional.
En novembro de 1975 tivo lugar a Marcha Verde e a Fronte Polisario recrutouno para sentar as bases do Estado saharauí no exilio en Tinduf. Cunha emisora móbil fornecida por Alxeria, fundou a Radio Nacional do Sahara. Busaraia traballou como tradutor e editor e axudou nas tarefas sanitarias.
A radio tiña un persoal de sete persoas, que ás veces saía “a reportar á fronte de batalla”. Outras sete persoas encargábanse da redacción do semanario ‘Sahara Libre’ e da revista ’20 de maio’ da Fronte Polisario, que chegou a imprimir 12.000 exemplares.
Comezou a perder a visión por un proceso de desgaste das súas retinas. En 1989 trasládase a Cuba como agregado de prensa na embaixada e correspondente para América Latina e para tratarse do seu problema na vista, que avanzaba imparable. Permaneceu alí oito anos e acabou perdendo a visión completamente, así que decidiu trasladarse a Lanzarote.
