Non bautizar a un neno a finais dos sesenta implicaba meterte nun berenxenal innecesario e un desgusto para unha familia adoutrinada no nacionalcatolicismo. Daquela, de nada valía argumentar que a decisión de recibir o máis básico dos sacramentos deberían de tomala os fillos cando xa pensasen por eles mesmos.
As forzas vivas do franquismo sabían as teclas que había que tocar para que todo aquel que se saíse da doutrina milimétricamente trazada polo réxime durante a ditadura, non se sentise cómodo na escola, no veciñanza, na rúa, entre amigos e mesmo na familia. Esta engrenaxe tan ben lubricada, que fixo que o Movemento Nacional non se detivese durante case 40 anos, rematou comigo, unxido pola auga bendita, nunha pila bautismal.
Con estes antecedentes fun crecendo completamente ao marxe do que se estilaba na época. Pero a presión intoxicante do nacionalcatolicismo facíame sentir un becho raro. Así que, de cando en vez ía a misa cos amigos para levar mellor esa carga que me sufocaba.
Chegou o tempo da comunión, na cal, por suposto, tampouco participei trala aplicación do ‘pin parental’. O mesmo razoamento que oito anos antes: “Aínda es moi novo para decidir por ti mesmo a incorporación ao rabaño do Señor”. A partires dese momento, o sentimento de becho raro evolucionou a outro, o de sentirse como un ente marxinal. Pasaron uns anos e aos 12, por medo a unha desconexión coa realidade social, acabei claudicando. Un día, pola miña conta e risco, planteime na igrexa, confesei e comulguei. ¿Cuándo confesaste por última vez, hijo?. Esta es la primera, padre.
Tomeime tan en serio este proceso de transformación nunha persoa normal que pouco despois decidín apuntarme ás sesións de catequeses que impartía el Padre Carlos na sacristía e no Salón Parroquial. Gardo bos recordos del. Amable e simpático. Nunha ocasión díxonos que cando o carallo se lle puña de pé, prefería darse unha ducha de auga fría, porque tiña 6 dioptrías no ollo dereito e 5 no esquerdo e non quería quedar cego. A educación sexual da época, que se impartía na igrexa porque na casa era un tabú, asustábanos cos antimilagres. Deus castigaría con cegueira a todo aquel que ousara masturbarse. Este axioma moito atemorizou aos cativos que levaban gafas.
Comecei a participar e a gozar das procesións de Semana Santa. A intensidade e a paixón era tal que, por primeira vez, abrímoslle a porta ao cura, ao sacristán e ao monaguillo, co apoio da nosa nai, que daquela profesaba a fe de Cristo, para que nos bendiciran a casa. Todo un acontecemento entre a veciñanza do noso portal.
“O ardor cristiá non durou moito. Foi chegar ao instituto e o de ir a misa como que non estaba ben visto polos maiores”
O ardor cristiá non durou moito. Foi chegar ao instituto e o de ir a misa como que non estaba ben visto polos maiores. En cuestión de tres anos pasei do agnosticismo a abrazar a fe cristiá, coa intención de non ser sinalado, para finalmente converterme nun apóstata e así evitar que os estudantes de COU me fixeran a vida imposible.
O párroco principal da vila, Don Enrique Caramelos, comezou unha das súas innumerables cruzadas. Decatouse de que no instituto estábase a producir unha renuncia xuvenil ao compromiso adquirido coa igrexa pouco tempo antes. Puxo en marcha a maquinaria inquisitorial, que funcionaba como unha trituradora nas conciencias das familias que educaran a súa prole no ideario nacionalcatólico, para que os pais tomaran cartas no asunto. Este proceder provocaba un sentimento de culpa entre moitos matrimonios, que se preguntaban, avergonzados, que estaban a facer mal. Eu, grazas a Deus, non pasei polo apuro das presións familiares, por razóns obvias. Pero cada vez que vía ao cura escapaba del para evitar que me dera o sermón coa obriga que tiña de facer a confirmación.
Agnosticismo, conversión, apostasía e finalmente nunha Semana Santa chegou a excomunión por non levantarse ao paso dunha procesión. A indignación por parte de costaleiros, confrades e penitentes foi irracional. Sinvergüenzas, maleducados, desgraciados… foi o máis suave que nos chamaron.
Mentres, noutro lado da rúa, dous nenos choraban horrorizados ollando á Virxe das Dolores con sete sables espichados no corazón. Campaña de marketing inmellorable para unha organización que perde clientes a medida que pasa o tempo.
Nas Semanas Santas, non en todas, dáseme por lembrar o meu peculiar Via Crucis vivido dentro dunha institución que tanta influenza tivo durante a ditadura no comportamento individual e colectivo. A día de hoxe, todo índica que coa elección do novo Papa, haberá unha involución cara posicións máis dogmáticas e próximas ás do século XX.
